Pojęcie 'zaufania’ można rozpatrywać w dwóch obszarach. W pierwszym, zaufanie oznacza pewien stopień przewidywalności i wiarygodności danej osoby – czy inni członkowie zespołu mogą na mnie liczyć i czy ja mogę liczyć na nich? Drugi obszar to zaufanie, że gdy opowiem o swoich słabościach lub popełnionych błędach, nie zostanie to wykorzystane przeciwko mnie. Otwarte mówienie o słabościach i nazywanie rzeczy po imieniu jest bowiem niezbędne do tego, by znaleźć najlepsze rozwiązania. „Kto chce szuka sposobu, kto nie chce szuka powodu”, czyli co oznacza odpowiedzialność w zespole? Z jednej strony jest to poczucie wpływu na finalny rezultat (wdrożony projekt, osiągnięty wynik), z drugiej zaś to zdolność do odpowiedzi (z ang, responsibility ability to response). Zaufanie jest niezbędne do tego, by otwarcie wymieniać myśli, uwagi, komentarze. Pozwolić sobie na emocje, wierząc, że nasz „oponent” zrozumie, że nasze intencje są pozytywne. Przeciwieństwem zaufania jest tak zwana polityczna poprawność, kiedy ludzie nie mówią co myślą, ale to co wydaje się, że chce usłyszeć druga strona. Przejawem tego są nudne zebrania, powracanie ciągle do tych samych tematów czy nierozwiązane sprawy. Aby je rozwiązać potrzebny uczciwy konflikt i nazywanie rzeczy po imieniu. Z tego powodu zaufanie jest kluczowe.
Prowadzone przez nas warsztaty mają szczególne zastosowanie w przypadku zespołów zahibernowanych, zdemotywowanych, podzielonych, tkwiących w stagnacji i ogólnej niechęci do działania.
Kierujemy je do menedżerów, którzy widzą objawy, ale są osamotnieni w odbudowaniu zespołu.
